Nothing wrong with the bike but Timmy the dog is the real star!

Love the landscape and the music!

Early morning trail scouting

This morning I went for a ride with my buddy Bas. What started as an relaxed and easy friday morning tour turned out to be an epic singletrail adventure! 

 


Never expected such long trails so close to home. Way over 20 km of serious trails on a 30K ride! Yes, we are talking 'over crowded, over populated, no-woods-left' Holland!! 






Every time the trail ended, one of us found another connecting track so we kept on trailriding like forever! A perfect mix of flow trails and a few tricky and demanding sections. Another perfect day where riding skills prevail over brute force. Of course we all mastered them, thanks to our superb 29 inch machines! If this unexpected great ride is the standard for the new year, we are gonna have a one hell of singletrack maniac year!

Don't have to go far to find a small singletrail heaven!

Pedal Damn It!

Ja, het is zover! Eindelijk beschik ik over een origineel Niner frame. From now on: Eat My Dust! Alleen nog even opbouwen natuurlijk...

Frame vorige week opgehaald bij onze vrienden van Tailored Bikes in Apeldoorn die het frame even netjes van een passend balhoofd hadden voorzien. Loont overigens de moeite om eens een kijkje te nemen in deze fietsenwinkel 2.0 en je door absolute specialisten een maatfiets te laten aanmeten. Good Guys, Good coffee! Foto natuurlijk genomen door 'The Light Magician' himself, BasW. Check his work in Mountain Bike Plus Magazine of via zijn eigen online portfolio.

Dusty Days

Dusty Days from EVOC on Vimeo.

Simply great trailriding

This is what we mean when we talk about nice singletracks. Doesn't always have to be super technical to have fun! Just nice flowy trails and some technical switchbacks is all we need to have a great ride.



L'Illpass wondertrail by BMC trailcrew from Lucas Stanus on Vimeo.

Red Bull District Ride 2011: insane tricks in Nürnberg... this rocks!!

Eurobike 2011: Babes, Beer ... and Bikes. In that order.

Eurobike Maniac Style means: BBB... Of course we are interested in the B-stuff. Plenty of Bikes in Friedrichshafen but our cameras were more attracted to Babes, and Beer and THE BOMBER GIRL!

Front view:
 

















Rear view: 




















And Maniac-view of the Bomba-lady!













Oh, sure you were working hard on Eurobike!!












And always be safe and wear rubber protection. No problem there with the Conti-girl!

Singletrack Maniacs Backroad Trip 2011 Wallis Switzerland

After a 'serious racing season', it was time to go back to the roots. Time do to a Singletrack Maniac Backroad Trip. First I had to do a little preparation and that took a while: after the Transalp it took six weeks to grow some hair on my legs! So the last week of August my 'natural leg cover' was kind of acceptable again and I could show my legs again in public and in a baggy shorts.

Yes, I know: "biking with hairy legs is like having sex with your socks on" ('BW': thanks for the quote!) but hey, how stupid do you look with bold, slick, shiny legs under a pair of all mountain baggy trousers? You can't go into the woods like that, even the squirrels will laugh at you!  

So after the transformation from being a slick marathon racer to a hairy all mountain singletrack maniac, it was time to hit the trails in Wallis, Switzerland. Well, I literally hit the trails...Twice!  It started with a bang:

And it ended with an even bigger bang: one maniac down and out. Kissing a rock with my  shoulder and crushing a few ribs at the same time, was my interperatation of a little field research..."Fahrfehler" or just an unconventional way to step off your bike? Anyway, it hurts!

In between we managed to ride a superb trail near Anzere in the south of Switzerland under perfect weather conditions.

The end of story was: mission aborted due to certain body parts that didn't work anymore the way they should..and it still hurts!

Cool Guys on Cool Singletracks

RICHIE SCHLEY & MANFRED STROMBERG ENJOY THE FASCINATION OF ENDURO RIDING / ROTWILD E1 AT LAGO DI GARDA from rotwild bikes on Vimeo.

Just a nice Singletrack in Wallis

Cannondale Jekyll versus Panasonic Lumix GF3

Girlfriend was testing her new camera, I was playing with the Cannondale Jekyll...The splashing result:

More pics on: www.dolfilms.eu

In search of the Holy Trail.. You are an inspiration Marco!

The Line - the movie from Marco Toniolo on Vimeo.

Za 23 juli 2011: 8e etappe Trento-Riva del Garda: MISSION COMPLETED

Voor de laatste keer opstellen in het startvak in de fraaie binnenstad van Trento

 
De laatste etappe is meestal een soort 'showcase' maar in dit geval moeten we nog 75 km en een vervelende 2162 hoogtemeters overbruggen. Vervelend omdat we in de regen starten en we direct aan het begin al een paar klimmetjes met 18 tot 24% stijging voor de kiezen krijgen...meteen een aanslag op de nog koude spieren!


Maar gelukkig houd het na een uurtje rijden op met regenen en blijven alleen de trails nat en slipperig. Een aantal van de singletracks die we rijden komen me bekend voor omdat ik er dit voorjaar nog gereden heb maar op een of andere manier liggen ze er vandaag niet goed bij. Door de modder zijn de fraaie steenpaden maar ook de klinkertjes in de fraaie dorpjes waar we door rijden voorzien van een vette laag klei en daardoor zo glad als ijs. M'n bike schiet een paar keer ongecontroleerd onder me vandaan in de afdalingen maar ik kan er nog net op blijven zitten. Dit in tegenstelling tot vele anderen want ik zie bosjes mensen onderuit gaan, gelukkig met weinig gevolgen. Vermoeidheid en toch ook een beetje overmoed wellicht. Als ik zelf ook echt bijna een keer val, draai ik de gaskraan dicht: ik wil zonder kleerscheuren en schaafwonden op de finishfoto!

Bij de eerste verzorgingspost is het vandaag een korte Frank en Emile-ochtendshow: we geven elkaar een high-five. Woorden worden niet meer gewisseld en dat is ook niet nodig. In onze blikken is 'mutual understanding': We gaan het flikken, we gaan deze loodzware Transalp finishen!!


Hoe dichter we bij Riva komen, hoe harder de zon lijkt te gaan schijnen. We krijgen nog een paar mooie korte beklimmingen voorgeschoteld met als hoogtepunt de asfaltbeklimming naar Ranzo met de uitgehakte weg door de bergwand, met prachtig uitzicht op de Adige-vallei richting Riva.
Het einddoel komt letterlijk in zicht!






De laatste 20 kilometer is het nog even 'serieus koers' want door de harde wind ontstaan er al snel waaiers en wordt er tempo gereden richting het Gardameer. Eenmaal in Riva breekt bij iedereen de lach door op het gezicht. De laatste meters naar de finish zijn voor mij mooi maar ik mis hier toch wel m'n teammaat want iedereen komt hand in hand over de finish en zo hoort het ook eigenlijk bii de Transalp. Maar zodra ik de medaille krijg omgehangen en even later het officiële finisher-shirt aantrek, overheerst de euforie: Mission completed !!! 


Project Ultra Racing is hiermee officieel ten einde maar eigenlijk neemt collega Bas de Bruin al een voorschotje op de toekomst in een sms die ik na de finish van hem krijg: "Volgend jaar dan maar samen de Trans Rockies?"....Ik moet er nu even niet aan denken als ik m'n pijnlijke ledematen voel maar ergens kriebelt het wel....

De ervaring van zo'n meerdaagse race is onvergetelijk en maakt diepe indruk. Je wordt er geen betere biker van maar wel een ander mens. Je moet soms zwaar in je reserves gaan en geestelijk en lichamelijk toch over een bepaalde drempel gaan om te kunnen finishen en die ervaring draag je de rest van je leven mee.

Riva kleurt groen na de finish van de Transalp. Iedere finisher draagt met gepaste trots het groene tricot.

Ondanks dat ik de Transalp grotendeels alleen gereden heb, is mijn prestatie bepaald geen solo-actie geweest en ik ben veel mensen dank verschuldigd want zonder hen had ik het nooit gered:

@Tosca: Nooit een moment van twijfel over de goede afloop en het feit dat je nooit hebt geklaagd over de vele trainingsuren die ik van huis was. Ti Amo!!


@JWKR: Wat een verrassing en een mentale 'boost' toen jullie in Mayrhofen en Brixen bij de finish stonden!

@ Team van der Wal: Mike en Wout, jullie waren de beste begeleiders die ik me kon wensen. Zonder jullie dagelijkse peptalks, de warme bouillon na de finish en het verzorgen van het materiaal was het een onmogelijke missie geworden. Mike: zo jammer dat je al zo snel uit de wedstrijd moest maar je rol als begeleider heb je daarna met verve vervuld!

@Mede-redacteuren Coen, Bas en Jurgen: thanks voor de mentale SMS-kicks tijdens de race en voor het gezamenlijk bedenken en uitvoeren van dit project! Het was een flinke productie en veruit de leukste van de laatste jaren. Het is een geweldige kapstok geweest voor een prachtige serie artikelen in MTB-Plus waar we samen trots op kunnen zijn en waar onze lezers hun voordeel mee (hebben) kunnen doen.


@ BasW: Hoeveel mentale steun kun je iemand anders geven als je zelf zo graag wilt maar niet kunt? Deze finish is ook een beetje voor jou. Mijn strijd deed maar 8 dagen pijn, de jouwe helaas veel langer. Keep the faith!!


@Agnes en Edith Innerhofer: Liebe Mädels: Danke vielmals für eurere Unterstürzung, Liebe und Hilfe während dem Rennen und die Trainingscamps in Gais dieses und Letztes Jahr!


@Materiaalsponsors Shimano (XTR components, schoenen en Giro helmen),Cannondale (bikes), New Concept Biking (Pronghorn frame), Fizik (zadel), RA-company (Camelbak), Ultima (kleding) en Schwalbe (Nobby Nics + Doc Blue = geen lekke banden!): Dank voor jullie gulheid en goede spullen!


@C+M: Nooit een 'chef' gehad die zo betrokken is bij een project dat hij persoonlijk in Riva langs komt om je te feliciteren met het voltooien van je race! Dat je er toevallig in de buurt op vakantie was, doet daar niets aan af!

@Frank en Emile/Team Midlife Matties '73-BBB: dank voor jullie collegiale steun en support tijdens het dagelijkse optreden in de F&E-ochtendshow. Jullie waren een grote steun voor mij! 


@iedereen die niet genoemd is maar wel weet dat hij of zij in meer of mindere mate heeft bijgedragen aan het vervullen van mijn droom. BIG THANKS!

Mission accomplished, project letterlijk achter de rug!

Vr 22 juli 2011 - 7e etappe: San Martino- Trento: when the going gets tough, the tough get going

Vandaag staat er een extreem lange etappe van 125 km op het programma en die hakt erin. Het is zichtbaar en  voelbaar dat bij iedereen het beste eraf is en er zijn vele kleine valpartijen door oververmoeidheid. Het is ook de dag dat je veel teams alleen maar met zijn tweeën ziet rijden en men elkaar moed inspreekt om de vele kilometers te verteren. Op een of andere manier rijd ik vrijwel de hele dag solo en bij de finish zie ik pas waarom. Het (achterste) deel van het peloton waar ik de laatste dagen in heb vertoefd heb ik vandaag op minimaal een kwartier gereden en ik ben in mijn eentje (beukend tegen de wind) toch nog flink sneller dan heel veel complete teams uit alle andere  leeftijdsklassen! Maar ik ben niet snel genoeg om aan te haken bij het grote peloton middenmoters wat net te hard voor mij rijdt. Dat ik mijn 'vaste groepje' achter me laat is echter een mentale opkikker die pas na de finish komt want voor de rest van de dag is het hakken, stampen en pijn lijden. Het gaat niet meer om het fietsen, het komt nu aan op karakter en doorzettingsvermogen. 

De eerste beklimmingen heb ik het zwaar want door een te korte nachtrust ben ik niet echt goed hersteld van gisteren en dat wreekt zich direct. Bij de eerste verzorging na 32 km ben ik pas rond half 12 en dat betekent met een beklimming van bijna 19 km voor de boeg dat de tijdslimiet serieus in beeld komt. Ik besluit op de lange beklimming maar weer mijn geheime wapen (de iPod) op te zetten en binnen 1,5 uur ram ik een goede 1000 hoogtemeters weg en haal alleen maar mensen in. Op de top blijkt dat ik voor de laatste 50 km ineens nog 4 uur ter beschikking heb en dat blijkt ruim voldoende. Gelukkig is het daarna vrijwel alleen afdalen tot aan finishplaats Trento maar een gemeen klimmetje vlak voor deze stad, doet wel voelen dat we vandaag diep hebben moeten gaan. Alles doet pijn, er is geen houding meer op het zadel die aangenaam voelt en het is gemeen warm in Valsugana... Met een gemiddelde van 18 km per uur haal ik op de langste etappe ook meteen mijn hoogste gemiddelde.. tja, wat wil je met afdalingen van 30 km over asfalt waar de topspeed vaak tot ruim boven de 60 per uur oploopt. Gelukkig is de finishverzorging in Trento Italiaans goed en op een dieet van cola, frisse mozarella, prosciuto en koele pruimen is het vacuum in mijn maag snel gevuld. We doen nog snel even een korte Emile en Frank-middagshow in de SRAM-stand na de finish en daarna wordt het tijd om te douchen want we stinken een uur in de wind.. Seven done, one to go!!

Do 21 juli 2011- 6e etappe: Alleghe-San Martino: Hollands dagje

De etappe van vandaag heeft weliswaar iets minder hoogtemeters (3156) dan de koninginnerit van dinsdag maar het voortdurend oplopende profiel baart me toch wel zorgen. Zoals de laatste dagen gebruikelijk begin ik de dag met de 'Emile en Frank-ochtendshow'. De mannen van team Midlife Matties 73/BBB komen elke ochtend in de eerste kilometers informeren hoe het gaat en dat is prettig voor mij als solorijder. Nadat we even de belevenissen van de dag ervoor en de verwachtingen voor de komende dag hebben uitgewisseld geven de mannen meestal gas want ze rijden toch een tandje zwaarder omhoog dan ik (dat mag ook wel gezien het leeftijdsverschil) en meestal zie ik ze daarna pas na de finish. Vandaag loopt het anders: ik heb een extreem goede dag en zij wellicht een iets mindere want we blijven voortdurend stuivertje wisselen..

Sommigen komen lopend boven, anderen fietsend,....

...maar Frank doet het met twee vingers in de neus.

Op de eerste serie van in totaal 11 beklimmingen is het sowieso een beetje een Hollands dagje want kennelijk zijn de Flachlandtirolers goed in dit intervalwerk. Iedereen lijkt vlot omhoog te komen totdat we een nieuw fenomeen tegenkomen: file in het peloton! In de nauwe straatjes en doorgangen van een klein Italiaans bergdorpje loopt het vast en is er tijd om even bij te kletsen.

Even later 'marcheert' het weer en klimmen we gestaag hoger door het Nationale park Paneveggio. Het weer is werkelijk supermooi en voordat ik er erg in heb zit ik al bijna halverwege de 75 km lange rit in de afdaling van de Passo San Pelegrino. We helpen nog snel een medelander uit de brand die een reserveband te kort komt want ik heb er toch drie in mijn rugzak. Zo bespaar ik wat gewicht en hij kan weer rijden. Op een paar voor mij bekende stukjes parkoers (Passo san Lucia en Malga Boche; zie Bikespot Val di Fiemme MTB-plus #118), hebben we een fantastisch uitzicht op de bergketen Pale di San Martino. Daarna volgt een supertechnische en gladde afdaling waar ik mij niet laat verleiden om alles te rijden. Te link en te grote kans om je wedstrijd om zeep te helpen.

Geen sensatiefotografie of goedkoop effectbejag.. gewoon even met de neus op de feiten.

Even later blijkt die voorzichtigheid een goede raadgever want we worden tegengehouden. Het geluid van de reddingshelicopter is al hoorbaar en een kleine 10 minuten later bungelt er een brancard naar boven. Als het afzetlint weer wordt verwijderd, wordt er gedisciplineerd en rustig naar beneden en zit de schrik er goed in. Er hoeft maar een steentje verkeerd te liggen en dan is het einde oefening. Bij de les blijven en je verstand gebruiken, ook al is het een wedstrijd. 

Het decor: Pale di San Martino

De laatste klim is een lekker lopende schotter-beklimming die ik zonder problemen wegtrap. Helaas krijgen we op weg naar finishplaats San Martino di Castrozza nog een vervelend zomeronweersbuitje op ons dak en in de afdaling rijd ik daarom samen met de Matties rustig naar beneden want ook bij ons zit de schrik er wel even in. Met een voor mijn doen verbazingwekkend snelle tijd kom ik ongekend ontspannen aan de finish. Als de laatste twee dagen ook zo gaan, dan is Riva halen een formaliteit!

Wo 20 juli 2011 - 5e etappe St Vigil- Alleghe: nog meer sneeuw en een ingekorte etappe

Nog voor het vertrek vanmorgen uit St Vigil is het al duidelijk: dit wordt een zwaar dagje. Het gust opnieuw van de regen en iedereen blijft tot 2 minuten voor het startschot onder een afdak staan. Race Control meldt al voor de start dat de tweede beklimming van de dag die over een pas van 2400 meter loopt, mogelijk moet worden gecancelled vanwege teveel sneeuw.

Niet veel later, als we de 2200 meter hoge Limojoch beklimmen, blijkt pas echt hoe erg het is. Een snijdende wind en verschrikkelijke kou worden alleen verdreven door het zweet van de beklimming. 










Als we bijna bovenaan zijn en langs Rifugio Fanes rijden, ruikt het daar zo lekker naar warme soep dat de verleiding groot is om even lekker binnen te gaan opwarmen. Ik besluit om door te rijden, of beter te lopen om m'n ijskoude voeten een beetje warm te krijgen.

De soep ruikt zo lekker bij Rifhigio Fanes.....

Alle kleding die je bij je hebt moet noodgedwongen aan

Op de top van de Limojoch trekt iedereen zo ongeveer alle kleding aan die hij of zij bij zich heeft en zelfs dat lijkt te weinig. Er worden kledingstukken uitgewisseld en plastic zakken tevoorschijn gehaald om de kou in de afdaling te lijf te gaan.

Kou, sneeuw, afzien...Het is toch zomer of vergis ik me...

 

Bij de eerste verzorging na 30 km krijgen we het bericht dat de finish over 20 km is. Daarmee wordt de etappe 20 km ingekort.... Wat ze er niet bij zeggen is dat dit niet in finishplaats Alleghe is maar halverwege de Falzarego-pas die als uitwijkroute is gekozen. Er staan dus nog dik 800 hoogtemeters op het programma en die vallen niet mee met een koud lijf. En echt veel hoogtemeters krijgen we ook niet kado van de organisatie dus het voelt niet echt als een kadootje, deze ingekorte etappe! Wat ook erg jammer is dat de de singletrailafdaling vanaf de Cinque Torri/Rifugio Averau als dé highlight van deze Transalp is aangekondigd en die missen we nu helaas door de beroerde weersomstandigheden. Als rechtgeaarde singletrack maniac gaat me dat toch wel even aan het hart maar onderweg ben ik eigenlijk al lang blij dat we 'eerder naar huis' mogen.

Geïmproviseerde finish op de Falzarego-pas

Een paar kilometer voor de top van de Falzarego worden we het veld in gestuurd en even later ligt daar de geïmproviseerde finish... in ieder geval ruim op tijd binnen maar het vervelende is, dat we nog wel een kleine 30 km verder moeten fietsen naar de etappeplaats Alleghe waar onze camper staat en waar de meeste andere rijders ook bivak hebben.

Zoals we ondertussen gewend zijn, is de verzorgingspost niet veel soeps maar gelukkig kom ik op weg naar Alleghe, vlak voor de top van de Falzarego Frank en Emile van Team Midlife Matties tegen die samen met supporterende vrienden even bijkomen van de inspanningen. Ik krijg een lekkere Fanta toegestopt die een stuk beter smaakt dan de zoete troep die de organisatie ons voorschotelt. 

Professionele aanduiding voor de weg terug naar de etappeplaats...

Na deze verfrissing gaan we in gestrekte draf naar de top van de Falzarego om daarna dik 25 km lekker te kunnen afdalen naar Alleghe.. Daarna is de douche zo lekker dat ik er extra lang onder blijf staan om weer op temperatuur te komen.. Brr, hopelijk niet teveel van dit soort dagen want dan slijt je nogal hard... Het zou vandaag landschappelijk een van de mooiste etappes zijn maar door de kou en de gladde afdalingen heb je daar weinig oog voor.. Morgen schijnt het beter te worden....Riva lonkt....
 

Mike Mechanic verzorgt het materiaal dat vandaag flink op zijn donder heeft gekregen..

Di 19 juli 2011 - 4e etappe Brixen- St. Vigil: de koninginnerit, ofwel Highway to Hell

De vierde etappe is op papier de zwaarste etappe van deze Transalp waarbij een dikke 3500 hm over een afstand van 72 km moet worden weggetrapt. Met name de eerste beklimming naar de Plose is een kreng want je moet in een ruk 1400 hoogtemeters klimmen.

Zwoegen naar de top van de Plose

De benen voelen door de kou van gisteren niet echt lekker aan en het draait in het begin voor geen meter. Heb de neiging om om te keren maar ploeterend en zwetend geraak ik toch boven.

Iedereen loopt terwijl ik even afstap voor de foto ;-)

De tweede beklimming naar de Wurzjoch loopt gelukkig over asfalt en ik hervind weer een beetje ritme. Eenmaal boven geeft het profiel nog drie beklimmingen aan waarvan met name de eerste een aanslag is op je gestel. Zo steil dat er bijna onmogelijk te fietsen is. Lopen gaat in ieder geval sneller en eenmaal boven ben ik in de wetenschap dat er nog 'slechts' 1000 hoogtemeters moeten worden overwonnen. De vermoeidheid begint mee te spelen en dus zet ik op de laatste beklimming m'n geheime wapen in: de iPod gaat aan en als AC/DC's Angus Young zijn gitaar laat knallen in mijn oren, voel ik geen pijn meer. Waar vrijwel iedereen om mij heen loopt, weet ik balancerend op de extreem steile klim in het zadel te blijven... Muziek als afleiding werkt echt want iedereen staat verbaasd te kijken als ik langs kom trappen... gaat weliswaar niet veel sneller dan lopen maar het dwingt kennelijk respect af.

Na een snelle afdaling richtint St Vigil wacht voor het eerst een echte 'after race'-verzorging op me met een heerlijke pasta-salade en lekker koel en vers fruit.. Teammaat Mike komt me even later ophalen want veel verder dan de 73 km en 3505 hm kan ik vandaag echt niet meer fietsen!

Ma 18 juli 2011- 3e etappe Mayerhofen-Brixen: Sneeuw!!

De derde etappe is op papier relatief eenvoudig maar als we 's morgens de gordijntjes van onze camper openslaan, is het grijs en komt het met bakken uit de hemel. Bovendien is de temperatuur rond de 12 graden op 600 meter hoogte en dat betekent dat er op de 2300 meter hoge Pfitscherjoch misschien wel sneeuw ligt! 

We vertrekken in de stromende regen en na een pittige beklimming komen we bij de Schlegels Stausee en inderdaad... we gaan de sneeuw in! De laatste 250 hoogtemeters is vrijwel niet te rijden en ter verhoging van de feestvreugde begint het ook nog te ijzelen. Als ik om me heen kijk, zie ik iedereen lachen en waarom ook niet: je moet toch verder en zo'n avontuur maak je niet zo vaak mee in de zomer. Bovendien:je deelt de smart met nog eens 1128 deelnemers en dat maakt het lijden wat dragelijker. 

Nadeel is wel dat de afdaling akelig koud is en als we in hoog tempo afdalen naar finishplaats Brixen, ben ik blij dat ik water- en winddichte handschoenen heb gekocht. Hoe dichter we bij Brixen komen, hoe warmer het wordt en de laatste 1,5 uur rijden we weer in een heerlijk zonnetje! 











Na een ruime 6 uur zijn we weer terug dus hebben we redelijk vlotjes 94 km en 2154 hm weggetrapt.Ondanks het matige weer, bepaald geen slechte tijd en ik moet zeggen dat ik na de finish me goed voel en zeker niet 'verrot' gereden.

Zo 17 juli 2011 - 2e Etappe Weerberg-Mayerhofen: verder als singlespeed

Twee minuten na het opstaan is het duidelijk: Mike heeft een beroerde nacht gehad en is te ziek om te starten. Goede beslissing want de 2e etappe is bepaald niet misselijk. Er staan 3000 hm op het programma en met name de 2e klim naar de Geiseljoch is gewoon een kreng. Bijna 1100 hoogtemeters aan een stuk en ook nog eens vol de wind op de kop.

De klim naar de Geiseljoch is verschrikkelijk lang en met volle wind op de kop moet bijna iedereen van de fiets

Daarna is het nog niet gedaan want ook de laatste klim van de dag is vervelend. Geen mooi geleidelijke klim maar afwisselend extreem steil en dan weer bijna vlak. Intervaltraining ten top! Opnieuw zijn de verzorgingsposten slecht verdeeld en blijken hoogteprofielen en afstand niet helemaal te kloppen. Vervelend als je aan het einde toch nog bijna 10 km meer moet rijden maar uiteindelijk kom ik na 7 uur aan de finish en sta ik niet meer bijna achteraan in het klassement. Morgen is het een lange etappe maar gelukkig een pak minder hoogtemeters.

De laatste klim blijft maar doordraaien...