Vr 22 juli 2011 - 7e etappe: San Martino- Trento: when the going gets tough, the tough get going

Vandaag staat er een extreem lange etappe van 125 km op het programma en die hakt erin. Het is zichtbaar en  voelbaar dat bij iedereen het beste eraf is en er zijn vele kleine valpartijen door oververmoeidheid. Het is ook de dag dat je veel teams alleen maar met zijn tweeën ziet rijden en men elkaar moed inspreekt om de vele kilometers te verteren. Op een of andere manier rijd ik vrijwel de hele dag solo en bij de finish zie ik pas waarom. Het (achterste) deel van het peloton waar ik de laatste dagen in heb vertoefd heb ik vandaag op minimaal een kwartier gereden en ik ben in mijn eentje (beukend tegen de wind) toch nog flink sneller dan heel veel complete teams uit alle andere  leeftijdsklassen! Maar ik ben niet snel genoeg om aan te haken bij het grote peloton middenmoters wat net te hard voor mij rijdt. Dat ik mijn 'vaste groepje' achter me laat is echter een mentale opkikker die pas na de finish komt want voor de rest van de dag is het hakken, stampen en pijn lijden. Het gaat niet meer om het fietsen, het komt nu aan op karakter en doorzettingsvermogen. 

De eerste beklimmingen heb ik het zwaar want door een te korte nachtrust ben ik niet echt goed hersteld van gisteren en dat wreekt zich direct. Bij de eerste verzorging na 32 km ben ik pas rond half 12 en dat betekent met een beklimming van bijna 19 km voor de boeg dat de tijdslimiet serieus in beeld komt. Ik besluit op de lange beklimming maar weer mijn geheime wapen (de iPod) op te zetten en binnen 1,5 uur ram ik een goede 1000 hoogtemeters weg en haal alleen maar mensen in. Op de top blijkt dat ik voor de laatste 50 km ineens nog 4 uur ter beschikking heb en dat blijkt ruim voldoende. Gelukkig is het daarna vrijwel alleen afdalen tot aan finishplaats Trento maar een gemeen klimmetje vlak voor deze stad, doet wel voelen dat we vandaag diep hebben moeten gaan. Alles doet pijn, er is geen houding meer op het zadel die aangenaam voelt en het is gemeen warm in Valsugana... Met een gemiddelde van 18 km per uur haal ik op de langste etappe ook meteen mijn hoogste gemiddelde.. tja, wat wil je met afdalingen van 30 km over asfalt waar de topspeed vaak tot ruim boven de 60 per uur oploopt. Gelukkig is de finishverzorging in Trento Italiaans goed en op een dieet van cola, frisse mozarella, prosciuto en koele pruimen is het vacuum in mijn maag snel gevuld. We doen nog snel even een korte Emile en Frank-middagshow in de SRAM-stand na de finish en daarna wordt het tijd om te douchen want we stinken een uur in de wind.. Seven done, one to go!!