Do 21 juli 2011- 6e etappe: Alleghe-San Martino: Hollands dagje

De etappe van vandaag heeft weliswaar iets minder hoogtemeters (3156) dan de koninginnerit van dinsdag maar het voortdurend oplopende profiel baart me toch wel zorgen. Zoals de laatste dagen gebruikelijk begin ik de dag met de 'Emile en Frank-ochtendshow'. De mannen van team Midlife Matties 73/BBB komen elke ochtend in de eerste kilometers informeren hoe het gaat en dat is prettig voor mij als solorijder. Nadat we even de belevenissen van de dag ervoor en de verwachtingen voor de komende dag hebben uitgewisseld geven de mannen meestal gas want ze rijden toch een tandje zwaarder omhoog dan ik (dat mag ook wel gezien het leeftijdsverschil) en meestal zie ik ze daarna pas na de finish. Vandaag loopt het anders: ik heb een extreem goede dag en zij wellicht een iets mindere want we blijven voortdurend stuivertje wisselen..

Sommigen komen lopend boven, anderen fietsend,....

...maar Frank doet het met twee vingers in de neus.

Op de eerste serie van in totaal 11 beklimmingen is het sowieso een beetje een Hollands dagje want kennelijk zijn de Flachlandtirolers goed in dit intervalwerk. Iedereen lijkt vlot omhoog te komen totdat we een nieuw fenomeen tegenkomen: file in het peloton! In de nauwe straatjes en doorgangen van een klein Italiaans bergdorpje loopt het vast en is er tijd om even bij te kletsen.

Even later 'marcheert' het weer en klimmen we gestaag hoger door het Nationale park Paneveggio. Het weer is werkelijk supermooi en voordat ik er erg in heb zit ik al bijna halverwege de 75 km lange rit in de afdaling van de Passo San Pelegrino. We helpen nog snel een medelander uit de brand die een reserveband te kort komt want ik heb er toch drie in mijn rugzak. Zo bespaar ik wat gewicht en hij kan weer rijden. Op een paar voor mij bekende stukjes parkoers (Passo san Lucia en Malga Boche; zie Bikespot Val di Fiemme MTB-plus #118), hebben we een fantastisch uitzicht op de bergketen Pale di San Martino. Daarna volgt een supertechnische en gladde afdaling waar ik mij niet laat verleiden om alles te rijden. Te link en te grote kans om je wedstrijd om zeep te helpen.

Geen sensatiefotografie of goedkoop effectbejag.. gewoon even met de neus op de feiten.

Even later blijkt die voorzichtigheid een goede raadgever want we worden tegengehouden. Het geluid van de reddingshelicopter is al hoorbaar en een kleine 10 minuten later bungelt er een brancard naar boven. Als het afzetlint weer wordt verwijderd, wordt er gedisciplineerd en rustig naar beneden en zit de schrik er goed in. Er hoeft maar een steentje verkeerd te liggen en dan is het einde oefening. Bij de les blijven en je verstand gebruiken, ook al is het een wedstrijd. 

Het decor: Pale di San Martino

De laatste klim is een lekker lopende schotter-beklimming die ik zonder problemen wegtrap. Helaas krijgen we op weg naar finishplaats San Martino di Castrozza nog een vervelend zomeronweersbuitje op ons dak en in de afdaling rijd ik daarom samen met de Matties rustig naar beneden want ook bij ons zit de schrik er wel even in. Met een voor mijn doen verbazingwekkend snelle tijd kom ik ongekend ontspannen aan de finish. Als de laatste twee dagen ook zo gaan, dan is Riva halen een formaliteit!